Brezilya, Rusya, Hindistan, Çin ve Güney Afrika'nın oluşturduğu BRICS grubu, bu yılın başında İran, Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri ve Etiyopya'nın katılımıyla genişlemişti. Rusya'nın Kazan kentinde düzenlenen zirvede, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ile Rus lider Vladimir Putin bir araya geldi. Türkiye, BRICS'e katılmak istediğini birçok kez dile getirmişti. Kremlin’den Çarşamba günü yapılan açıklamada ise Ankara'nın NATO üyeliğinin BRICS için bir engel teşkil etmediği belirtildi.
Uluslararası medyada, Putin'in Kazan'daki zirvede sembolik bir zafer kazandığı yorumları yapılıyor. Analistler, bu zirvenin Putin'in hem Ruslara hem de Batılı ülkelere, dünyanın geri kalanından dışlanmadığını gösterdiğini belirtiyor.
BRICS Üyeliği: Ekonomik Avantajlar ve Denge Stratejisi
Haber ajansı AFP, Türkiye'nin BRICS'te stratejik erişimini genişletmek istediğini belirtiyor. BRICS'in, Avrupa Birliği'nin aksine üyelerine ekonomik yükümlülükler dayatmadığını ifade eden uzmanlar, Türkiye'nin bu adımının hem jeopolitik hem de ekonomik hedefler taşıdığını vurguladı. Ankara'nın BRICS üyeliği, Batı'ya karşı denge oluşturma açısından bir ilk olma niteliği taşıyor.
Ankara'nın Stratejik Duruşu
Amerikan Foreign Policy dergisi, Türkiye'nin BRICS'e üyelik başvurusunun Batı’ya hafife alınmaması gerektiğinin sinyalini verdiğini yazıyor. Türkiye'nin bu adımı, BRICS içerisinde aktif rol oynayacak ilk NATO üyesi olmasını sağlayabilir. Ayrıca, Ankara'nın BRICS'e katılımının, BRICS'in tarafsızlık konumunu güçlendireceği ve Batı'nın Ankara hakkındaki şüphelerini artıracağı ifade ediliyor.
New York Times, Erdoğan'ın BRICS Zirvesi’ne katılmasını, Doğu ile Batı arasındaki denge pozisyonunun sembolü olarak değerlendiriyor. Gazete, Türkiye'nin NATO üyesi olmasına rağmen Rusya ile ticaretini artırması ve Ukrayna'ya silah sağlaması gibi dengeli bir politika izlediğini belirtiyor.
Alman Die Zeit gazetesi ise Türkiye'nin BRICS üyeliğini "şoke edici" bir adım olarak niteliyor ve bu durumun, tek kutuplu dünyanın hegemonik aktörü ABD'nin artık tek başına oyunun kurallarını biçimlendiremediğini gösterdiğini vurguluyor. Türkiye gibi orta güçlerin stratejik özerklik arayışının arttığına dikkat çekiliyor.
