Yumağı bırakmak

*** Bugün ilk okulda bir çocuğun günlüğüne yazdığı gibi yazdım sizlere. Sevgili günlük, bugün bunlar oldu. Bugün terapiye gidip neleri anlatacağımı düşündüm. Eveet.. Neresinden başlasam acaba? Saklasam mı terapist olduğumu? Geçmişten başlasam, çocukluğumdan mesela? Yok, direk geçtiğimiz 10 günü anlatsam? Dinleyecek zaten beni, anlamaya çalışacak. Nasıl bir hayatım olduğunu görmeyi deneyecek. Aman işi de zor ha.. *** Çok fazla sayıda insan-ki buna bazı danışanlarım da dahil, terapiye gelip neleri anlatacağını bilemeyip strese giriyor. Zaten az stresimiz varmış gibi! Şöyle diyorlar mesela, ‘ben neleri anlatacağımı düşündüm ama hiçbir şey bulamadım’. Bir yumak düşünün elinizde. Sarmışsınız kocaman olmuş. Hayat tecrübeleriniz, sıkıntılarınız, mutluluklarınız, acılarınız, travmalarınız, tanıdığınız insanlar, ilişkileriniz yani her şeyinizi sarmışsınız yavaş yavaş. Bir yerinden veriyorsunuz ipi karşınızdaki kişiye, o da çekmeye başlıyor. Siz nasıl sardıysanız o sırayla açılıyor konular. Yani bazen mutlu anılarla başlıyor ve acı anlar yavaştan giriyor aralara. Bazen uzunca bir ip süresi boyunca aynı konu açılıyor. Bazen kopuk bir ip çıkıyor, bağlıyoruz tekrardan. Sadece sorunlu, acılı ve üzüntülü anılarımızı paylaşmıyoruz yani. Güzel birikimler, efsane anılar, harika deneyimler de aktarılıyor orada. Nasıl da güzel bir farkındalık ışığı saçıyor bir görseniz! Sanırım ağrıların, kendi hayatımdaki üzüntülerin ve acıların üzerini biraz örtebilmesinin nedeni de bu ışık. Güzel ve sıcak ilişkiler. İyileştirici ortamlar. Siz sadece gelen bir kişi olarak kendinizin mi iyileştiğini sanmıştınız? Bu sahnede hepimizi iyi edecek güç var! Yanıldınız! O yüzden bugün kendi sürecimi nasıl aktarırım diye düşündüm. Eh iyi kötü başlarım artık bir yerinden. Zaten ışık da hepimize yeter, gerginliğe, aceleye gerek yok. Yumağı bırakma sırası benden sonra kime geçsin, siz karar verin.. Keyifli haftalar..