Sinemamızın “Yılmaz” yönetmeni

Ayşe: Ne yapacağız şimdi, bundan sonra. Haşmet: Bilmem; ama yaşıyoruz. İki kişiyiz ve birbirimizi seviyoruz. Korkma, dünyada her zaman inanılacak sağlam şeyler bulunur. MUHSİN BEY Haşmet’in sinemamızda neredeyse 20 yıl sonra Yavuz Turgul’un Muhsin Bey’i (1987) olarak karşımıza çıkmadığını kim iddia edebilir? Türkiye’nin en önemli romancılarından Ahmet Ümit’se zaten bu iki karakteri birleştirerek kendine bir “Başkomiser Nevzat” yarattığını her fırsatta söylüyor zaten. Atıf Yılmaz, hayatının sonuna kadar Haşmet gibi zamana meydan okuyan bir kahraman oldu mu? Sanırım bu soruya onun yakınındakiler daha güçlü bir cevap verebilir. Ancak, sinemamız kırk türlü değişim geçirip kimi yönetmenin ve oyuncunu bugünden dönüp bakmaya utandığı bir maziyle dolarken, Atıf Yılmaz filminin kahramanı gibi hep asil kaldı. Sürekli okuyan, gençlerle iç içe olan Yılmaz, 53 yıl boyunca Türkiye’nin her dönemine tanıklık eden filmler yaptı. Sinemamızın adı “Yılmaz” olan diğer efsanesi Yılmaz Güney, “Ben gökten zembille inmedim. Benim iki ustam var; biri Lütfi Akad, diğer Atıf Yılmaz” der. Usta Yılmaz da, Güney’den bir röportaj da ondan “Küçük bir kardeş” diye söz eder. 14 yıl önce bugün aramızdan ayrılan Atıf Yılmaz’ın Mersin’le olan bağı ve sinemasının ayrıntıları belki başka bir yazımızın konusu. Büyük ustaya saygıyla…