Çayınızı alıp geliniz!

‘kabullenmek’  idi. Özellikle pandemiyle birlikte yükselen bir terim bu. Başımıza gelen ve değiştiremeyeceğimiz bir durumu nasıl daha kolay kabullenebiliriz? Tabii sadece bununla kalmadı, pandemi geçse bile hayatlarımızda kabullenmemiz gereken şeylerin sayısı hiç azalmıyor. Ah keşke azalsa! Öz şefkatli davranamadığımız, kendi kendimizi haşladığımız, çok kızdığımız o anlar aslında kendimize doğru atacağımız kabullenme hissinin bir adımı olarak görüldü. Neredeyse her gün ‘tamam artık, kendimizi hırpalamayı biraz bırakalım’ dediğimi hatırlıyorum geçtiğimiz yıl. Umarım bu sene, bu kelimeyi her telaffuz edişimde, karşımda bir yansıma, güzel bir hareketlilik ve anlayış görebilirim. Aynı şekilde kendimde de tabii ki! Sevgili dostlarım; yeni girdiğimiz bu yıl hepimiz için bol bol sağlık, huzur ve yapabileceklerimizi kolaylıkla halletme gücü versin. Mutluluk dursun baş ucu kitabımız olarak. Evlerimiz bereketle dolup taşsın. Sıcacık çaylarımız elimizden, o çayı paylaştığımız dostlarımız da yanımızdan eksik olmasın. Köyün delisi, herkese mutlu yıllar diler!